رنگ‌های نمادین در اشعار صلاح عبدالصبور

تنوع رنگ ها در عصر حاضر و آگاهی شاعران معاصر از این تنوع، ناشی از نگرش و بینش عمیق و هوشمندانه آنها به عناصر هستی  است. اگرچه به کارگیری رنگ­ها در ادبیات عربی قدیم، وجود داشته است، بیشتر انعکاسی مستقیم از رنگ­ها در زندگی واقعی بود. در ادبیات عربی معاصر، رنگ­ها نه تنها برای زیباسازی شعر، بلکه به عنوان ابزاری در راستای نمادپردازی استفاده می­شوند. عواملی مثل سیاست محوری، اجتماع گرایی و مسئله شهر، اصلی ترین عوامل بروز زمینه های نمادین رنگ، نزد شاعران معاصر به شمار می­رود، همچنین ایدئولوژی خاص و گاه دیدگاه مکتبی شاعران مذکور در کنار حوادث نامیمون شخصی، زمینة بروز برخی نمادهای اختصاصی در اشعارشان را فراهم می­سازد. صلاح عبد الصبور از جمله شاعران معاصر عربی است که در سطح گسترده از رنگ­های نمادین استفاده کرده است. این مقاله، به بررسی رنگ­ها در دیوان صلاح عبد الصبور و دلالت­های نمادین آنها می‌پردازد. روش کار، توصیفی- تحلیلی است. نتایج این پژوهش، نشان می­دهد که شاعر از رنگ­های سیاه، سرخ، سبز، فیروزه، سفید، گندمگون و خاکستری استفاده کرده است. رنگ سیاه، رنگ غالب در رنگ­های نمادین شاعر است که به مدلول­هایی مثل عدم سادگی و بی­آلایشی مردم شهر، وجود دشمنان داخلی و خارجی و حملة رژیم صهیونیستی اشاره دارد.